El ele tutuşarak, safları sıklaştırarak, bir olarak yenilir bazı canavarlar.
Buğday başakları gibi başı dik ve onurlu, dünyanın en güzel şiirini paylaşmak istedim sizlerle.
*
Güç olsun diye, yarınlar için umut versin diye. İnsan olmanın ağırlığı omuzlarımızda biliyorum, ama o omuzlarla yüklenip açacağız korkunun kapatmaya çalıştığı kapıları.
Ankara, İstanbul, İzmir, Berlin, Paris, Saraybosna...Dünyanın neresinde olursa olsun, insan insan diyerek sarıldığımızda, ne kadar karanlık varsa boğacağız ışıkla. Nefes alacağız, yeniden.
BUĞDAYIN TÜRKÜSÜ
Halkım ben, parmakla sayılmayan Sesimde pırıl pırıl bir güç var Karanlıkta boy atmaya Sessizliği aşmaya yarayan Ölü, yiğit, gölge ve buz, ne varsa Tohuma dururlar yeniden Ve halk, toprağa gömülü Tohuma durur bir yerde Buğday nasıl filizini sürer de Çıkarsa toprağın üstüne Güzelim kırmızı elleriyle Sessizliği burgu gibi deler de Biz halkız, yeniden doğarız ölümlerle.Pablo NERUDA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder